W pierwszych wiekach Wielki Post obejmował tylko Wielki Piątek i Wielką Sobotę. W III wieku poszczono już cały tydzień, zaś na początku IV wieku, na pamiątkę czterdziestodniowego postu Jezusa na pustyni oraz czterdziestu lat wędrowania Izraelitów po ucieczce z Egiptu, został przedłużony do czterdziestu dni.
W VII wieku, Kościół katolicki za początek postu przyjął szóstą niedzielę przed Wielkanocą. Ponieważ niedziele wyłączone były z postu, aby zachować 40 dni pokutnych, ich początek przypadał na środę. Od 1570 roku był to już zwyczaj powszechnie obowiązujący w Kościele.
W tym dniu na znak pokuty posypywano głowę popiołem. Obrzęd ten zachował się do dziś jako forma zastępująca akt pokuty w Mszy środy popielcowej.
Wielki Post w Kościele jest traktowany jako czas pokuty i nawrócenia. Poza wymiarami pokutnym i pasyjnym, posiada charakter chrzcielny. Ten czas odnowy ma nas przygotować, byśmy świadomie wyznali wiarę podczas Liturgii Chrzcielnej Wielkiej Soboty i tak umocnieni wodą płynąca ze źródła chrztu, głosili światu prawdę o zmartwychwstaniu.
Szczególnymi zaleceniami na ten czas są post, jałmużna i modlitwa.
Owocnego przeżycia czasu Wielkiego Postu!
Na zdjęciu dekoracja wielkopostna z naszego kościoła parafialnego.