Idea jubileuszu sięga samego Pisma Świętego. W Księdze Kapłańskiej Bóg polecał Izraelitom, by co pięćdziesiąty rok ogłaszali czas wolności i odnowy – rok łaski Pana; rok jubileuszowy. Był to czas przebaczenia grzechów, darowania długów, uwolnienia zniewolonych i powrotu do rodzinnych ziem. W centrum tego wydarzenia znajdował się Bóg, jako Ten, który przywraca sprawiedliwość i odbudowuje ludzkie relacje. Kościół Katolicki, czerpiąc z tego duchowego dziedzictwa, wprowadził własną formę jubileuszu. Pierwszy został ogłoszony przez papieża Bonifacego VIII w roku 1300 jako czas szczególnej łaski, nawrócenia i uzyskiwania odpustów. Od tamtej pory jubileusze stały się rytmicznym i głęboko zakorzenionym elementem życia Kościoła, obchodzonym z czasem częściej, co 25 lat, a także w formie jubileuszy nadzwyczajnych, jak Rok Miłosierdzia ogłoszony przez papieża Franciszka w 2015 roku.
Jednym z najważniejszych duchowych darów roku jubileuszowego jest możliwość uzyskania odpustu zupełnego. Odpust, według katechizmowej definicji, to darowanie przez Boga, za pośrednictwem posługi Kościoła, kar doczesnych należnych za grzechy, które zostały już odpuszczone w sakramencie pokuty. Oznacza to duchowe oczyszczenie, które pomaga człowiekowi na nowo zbliżyć się do Boga i żyć w Jego łasce. Choć odpust nie zastępuje spowiedzi, jest jej owocem i wyrazem Bożego miłosierdzia wobec tych, którzy szczerze pragną nawrócenia. Aby go otrzymać, wierny powinien być w stanie łaski uświęcającej, przyjąć Komunię Świętą, odmówić modlitwę w intencjach Ojca Świętego, wyzbyć się przywiązania do grzechu oraz wykonać określony uczynek związany z jubileuszem (na przykład nawiedzić kościół jubileuszowy, wziąć udział w adoracji lub podjąć uczynek miłosierdzia).
Duchowe przeżycie jubileuszu wykracza jednak poza samą możliwość uzyskania odpustu. To przede wszystkim czas wdzięczności Bogu za miniony czas; za pokolenia wiernych, którzy przez wieki tworzyli wspólnotę modlitwy, miłości i świadectwa. Jubileusz to także wezwanie do odnowy; do ożywienia relacji z Bogiem, pogłębienia życia sakramentalnego i odnowienia więzi rodzinnych, czy parafialnych. To chwila, w której każdy z nas może zadać sobie pytanie: co znaczy dziś być uczniem Chrystusa? Co mogę dać mojej wspólnocie? Co mogę zmienić w sobie, by żyć jeszcze bliżej Boga?
W tym kontekście warto zauważyć, że jubileusz naszej parafii zbiega się z wyjątkowym wydarzeniem w całym Kościele powszechnym. Papież Franciszek ogłosił, że rok 2025 będzie Rokiem Jubileuszowym dla całego Kościoła, pod hasłem: „Pielgrzymi nadziei” (Peregrinantes in spem). Ojciec Święty pragnie, aby ten jubileusz był odpowiedzią na trudne doświadczenia ostatnich lat, zwłaszcza pandemii, wojen i narastających kryzysów społecznych. Wskazuje, że świat dziś bardziej niż kiedykolwiek potrzebuje nadziei, która nie zawodzi, bo zakorzeniona jest w Chrystusie Zmartwychwstałym. Jubileusz 2025 ma więc być czasem modlitwy, pojednania i duchowego przebudzenia, a zatem powrotu do istoty Ewangelii.
To niezwykłe, że jubileusz naszej lokalnej wspólnoty wpisuje się w rytm jubileuszu Kościoła powszechnego. Nasza parafia, choć mała w skali świata, jest częścią wielkiej duchowej rodziny, która przez wieki pielgrzymuje ku wieczności. Przeżywając 700-lecie parafii w duchu wdzięczności i nadziei, jednoczymy się z milionami wiernych na całym świecie, którzy w tym samym czasie będą stawiali pytania o sens, wiarę i przyszłość.
Niech ten czas jubileuszowy stanie się dla nas momentem zatrzymania, nawrócenia i odnowy duchowej. Niech będzie okazją do modlitwy za tych, którzy byli przed nami, ale też do troski o przyszłość – o dzieci i młodzież, o tych, którzy może oddalili się od Kościoła, o naszą wspólnotę, by była coraz bardziej żywa, otwarta i ewangeliczna. To jest nasza wspólna historia – historia wiary, nadziei i miłości. Niech jubileuszowy czas ożywi w nas radość z bycia częścią Kościoła jako tej wspólnoty, która trwa, modli się, szuka i wierzy. Idźmy razem przez życie, jako pielgrzymi nadziei, z ufnością, że Bóg, który jest dawcą wszelkiej nadziei udzieli nam obfitości łask i duchowej odnowy.
M. Uliasz